Omówienie decyzji UODO –grudzień 2018 r. – część 5 - GDPR.pl

Decyzja ZSOŚS.440.148.2018 z dnia 20 grudnia 2018 r.

Opis istoty decyzji (niniejsza decyzja jest bardzo podobna do innych decyzji, dotyczących KSIP, które opisywaliśmy wielokrotnie): Skarżąca zażądała zaprzestania przetwarzania przez Komendanta Policji danych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP), ponieważ nie toczyło się już przeciw niej postępowanie karne. Prezes UODO stwierdził, że policja ma podstawę prawną przetwarzania danych osób, wobec których były prowadzone postępowania przez Policję, tj. m. in. art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1782 ze zm.). W odniesieniu do KSIP Urząd zgodził się ze stanowiskiem policji, zgodnie z którym: „Policyjny zbiór danych, a takim jest KSIP, jest rejestrem generującym (służącym do zbierania i przetwarzania) informacje o wszczętych
i prowadzonych przez Policję postępowaniach (głównie karnych) bez względu na sposób ich zakończenia, więc jako taki nie może stanowić podstawy do wnioskowania o sposobie zakończenia tych postępowań. […] Skutkiem takiego charakteru policyjnego zbioru danych jest m.in. to, że ewentualne umorzenie postępowania (z wyłączeniem umorzenia z powodu braku znamion czynu zabronionego lub z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa lub gdy czynu nie popełniono) czy zatarcie skazania (uznanie za niebyłe) nie powoduje z mocy prawa usunięcia danych z tego zbioru lecz stanowi jedno z kryteriów oceny przydatności danych w prowadzonych postępowaniach w zakresie realizowanych zadań Policji. […]”. Prezes Urzędu przytoczył również wyrok WSA (sygn. II SA/Wa 1366/13) zgodnie z którym „organy Policji są uprawnione do przetwarzania danych osób nie tylko podejrzanych o popełnienie przestępstwa, ale także skazanych prawomocnym wyrokiem sądu, jak również tych, wobec których skazanie uległo zatarciu. Realizowanie bowiem celu, jakim jest zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego przez organy Policji, wykazuje przesłankę niezbędności przetwarzania danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji dla spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa (art. 1 ust. 2 ww. ustawy o Policji), co oznacza, że sam proces przetwarzania zawartych w tym zbiorze danych ma oparcie w legalnej przesłance przetwarzania danych, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o ochronie danych osobowych. Kryterium niezbędności przetwarzania danych osobowych w KSIP musi być odnoszone do ustawowych zadań Policji, których realizowaniu mają służyć przepisy art. 20 ust. 1, ust. 2a i 2b w związku z art. 20 ust. 17 ww. ustawy o Policji. Mechanizm działania zasady proporcjonalności nakazuje, by realizacja tych zadań odbywała się z poszanowaniem generalnych zasad konstytucyjnych, czyli zasady Państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) i zasady legalizmu, wywodzonej z art. 7 ustawy zasadniczej. Wprowadzenie uregulowań ustawowych, które zezwalają organom Policji na przetwarzanie danych osobowych osób wchodzących w konflikt z prawem, mieści się więc w ramach zasady demokratycznego Państwa prawnego i zasady legalizmu, wszak zapewnienie ładu porządku publicznego oraz bezpieczeństwa obywateli jest interesem nadrzędnym Państwa, realizowanym między innymi przez organy Policji. Tym samym niewłaściwe byłoby pozbawienie organów Policji dostępu do jak najpełniejszej informacji, którą Policja sama wytworzyła w sposób legalny”. W związku z powyższym Prezes Urzędu odmówił uwzględnienia wniosku.

Decyzja ZSPR.440.370.2018 z dnia 20 grudnia 2018 r.

Opis istoty decyzji: Skarżąca zarzuciła Spółce przetwarzanie danych bez uzasadnienia na gruncie ówcześnie obowiązującej ustawy o ochronie danych osobowych. W toku postępowania Prezes UODO ustalił, że Skarżąca otrzymała od Spółki pismo wzywające ją, jako osobę należącą do kręgu spadkobierców ustawowych, do spłaty zadłużenia po zmarłym bracie Skarżącej. Ponieważ Spadkobierca zmarł nie regulując zobowiązań wynikających z umów pożyczki, Spółka zyskała uprawnienie do dochodzenia spłaty zadłużenia Spadkodawcy od jego następców prawnych, w związku z czym Spółka wystąpiła do MSWiA Centrum Personalizacji Dokumentów z wnioskiem o udostępnienie z rejestru PESEL danych osób, które zgodnie z k.c. należą do I, a w przypadku braku, do II kręgu dziedziczenia, tj.: dzieci, małżonka, rodziców i rodzeństwa dłużnika, z uwzględnieniem żądania imienia i nazwiska spadkobiercy, stopnia pokrewieństwa oraz ostatniego znanego miejsca zamieszkania. Następnie Spółka przesłała Skarżącej pismo informujące o wierzytelności. W odpowiedzi Skarżąca poinformowała o skutecznym odrzuceniu przez nią spadku po Spadkodawcy oraz o swoim sprzeciwie wobec przetwarzania jej danych osobowych przez Spółkę i żądaniu ich usunięcia. Jednakże kancelaria prawna reprezentująca Spółkę poinformowała skarżącą, że wciąż istnieją podstawy prawne przetwarzania jej danych, ponieważ do ustalenia osób zobowiązanych do spłaty konieczne jest wykazanie że osoby o bliższym stopniu spokrewnienia nie dziedziczą. Prezes Urzędu stwierdził, że Spółka ma podstawę prawną do przetwarzania danych, którą stanowi prawnie uzasadniony interes administratora (art. 6 ust. 1 lit. f) RODO), którym jest dochodzenie spłaty zadłużenia Spadkodawcy od jego następców prawnych wynikający z art. 922 § 1 K.c. Przepis ten stanowi, że prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej, z związku z art. 1020 K.c. zgodnie z którym spadkobierca, który spadek odrzucił, zostaje wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył otwarcia spadku, w związku z czym ma zastosowanie art. 932. § 5 K.c., tj. jeżeli którekolwiek z rodzeństwa spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku pozostawiając zstępnych, udział spadkowy, który by mu przypadał, przypada jego zstępnym. Podział tego udziału następuje według zasad, które dotyczą podziału między dalszych zstępnych spadkodawcy.
W związku z powyższym Prezes UODO odmówił uwzględnienia wniosku.

Zapraszamy do zapoznania się z wcześniejszymi decyzjami UODO opublikowanymi na naszym portalu: