Omówienie decyzji UODO –grudzień 2018 r. – część 2 - GDPR.pl

1. Decyzja ZSOŚS.440.92.2018 z dnia 11 grudnia 2018 r.

Opis istoty decyzji: skarga dotyczyła przetwarzania danych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP) w sytuacji, gdy nastąpiło zatarcie skazania oraz na odmowę udzielenia informacji o zbiorach danych oraz o zakresie i celu przetwarzania danych osobowych Skarżącego. W toku postępowania Prezes UODO ustalił, że wobec Skarżącego toczyły się postępowania karne. W związku z przedstawieniem zarzutów Skarżącemu, właściwy organ policji dokonał rejestracji procesowej, tzn. wprowadził dane osobowe do zbioru danych KSIP. Mimo zatarcia skazania, policja nadal może przetwarzać dane na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o policji. Okres przechowywania danych określono w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji, zgodnie z którym dane osobowe zebrane w celu wykrycia przestępstwa przechowuje się przez okres niezbędny do realizacji ustawowych zadań Policji. Organy Policji dokonują weryfikacji tych danych po zakończeniu sprawy, w ramach której dane te zostały wprowadzone do zbioru, a ponadto nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane. Jednocześnie wśród przesłanek usunięcia danych osobowych z rejestru, o których mowa w art. 20 ust. 17b nie wymieniono zatarcia skazania. Oznacza to, iż samo zatarcie skazania nie jest przesłanką samoistną i bezwzględną do usunięcia informacji kryminalnych z baz danych KSIP. W związku z powyższym Prezes UODO odmówił uwzględnienia wniosku.

2. Decyzja ZSPR.440.195.2018 z dnia 12 grudnia 2019 r.

Opis istoty decyzji: skarga dotyczyła przetwarzania danych osobowych przez Bank. Jak ustalił Prezes UODO dane osobowe Skarżącego zostały zebrane w związku z zawartą przez niego umową pożyczki gotówkowej i są przetwarzane w celach archiwalnych oraz oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego. Bank przekazał dane osobowe Skarżącego do bazy w zakresie imienia, nazwiska, serii i numeru dokumentu tożsamości, numeru PESEL, adresu zamieszkania oraz informacji dotyczących prowadzonego rachunku pożyczki. Dane te zostały przekazane do powyższej bazy w oparciu o art. 105 ust. 4 w zw. z art. 105a ust. 3 Prawa bankowego, w związku z odnotowanym opóźnieniem spłaty zobowiązania wynoszącym 60 dni. W związku z opóźnieniem spłaty Bank wypowiedział umowę, natomiast postępowanie komornicze okazało się bezskuteczne. Dodatkowo, Bank odsprzedał prawa własności długu funduszowi sekurytyzacyjnemu, co zostało odnotowane w bazie w grudniu 2014 r. która to data jest jednoznaczna z datą wygaśnięcia zobowiązania. W ocenie Prezesa UODO bank przetwarzał dane osobowe Skarżącego na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c) RODO (przepis prawa) w powiązaniu z przepisami prawa bankowego. Istotne jednak było to, że Bank nie spełnił wobec niego obowiązku określonego w art. 105a pkt 3 Prawa bankowego, tj. nie poinformował go skutecznie o zamiarze przetwarzania dotyczących jego informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jego zgody po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z ww. umowy. Bank wprawdzie wysłał korespondencję do Skarżącego, jednakże nie ma dowodu na to, że Skarżący ją odebrał. Za taki dowód nie można uznać kopii pisma Banku o zamiarze przetwarzania danych osobowych Skarżącego w zakresie informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jego zgody, po wygaśnięciu zobowiązania. Również za taki dowód, organ nie może uznać wydruku z systemu bankowego, dotyczącego wysyłki korespondencji. W związku z powyższym, Prezes UODO nakazał Bankowi zaprzestania przetwarzania danych.

3. Decyzja ZSOŚS.440.126.2018 z dnia 13 grudnia 2018 r.

Opis istoty decyzji: Skarga dotyczyła odmowy spełnienia obowiązku informacyjnego przez Komendanta Głównego Policji na podstawie ustawy o ochronie danych osobowych z 1997 r. Komendant odmówił podania informacji, powołując się na art. 20a ustawy o policji oraz stwierdził, że „Policja nie jest zobowiązana do informowania osoby, której dane osobowe przetwarza, o fakcie przetwarzania tych danych jak również o zakresie przetwarzania czy też udostępniania danych osobowych”. Prezes UODO przychylił się do argumentacji Komendanta. Przywołał również wyrok WSA w Warszawie (sygn. akt II SA/Wa 1885/10), zgodnie z którym: „przepis art. 20 ust. 2a ustawy o policji stanowi lex specialis w stosunku do art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych. Policja może przetwarzać dane osobowe m.in. osób podejrzanych o popełnienie przestępstw nie tylko bez ich zgody, ale, co istotne w sprawie, bez ich wiedzy.” W związku z powyższym Prezes UODO odmówił uwzględnienia wniosku.

Zapraszamy do zapoznania się z wcześniejszymi decyzjami UODO opublikowanymi na naszym portalu: